ჰეროდოტე

ჰეროდოტე ჰალიკარნასელი (ბერძნ.: Ἡρόδοτος Ἁλικαρνᾱσσεύς Hēródotos Halikarnāsseús; დ. ~ძვ.წ. 484 - გ. ~ძვ.წ. 425), ძველი ბერძენი ისტორიკოსი, დასავლეთის კულტურაში საყოველთაოდ მოიაზრება, როგორც "ისტორიის მამა". ის იყო პირველი ისტორიკოსი, რომელიც მასალას სისტემატურად აგროვებდა, ამოწმებდა მათ აკურატულობას შეძლების ფარგლებში და ახარისხებდა მათ მკაფიოდ ჩამოყალიბებული სტრუქტურის მიხედვით.

ჰეროდოტე ძირითადად ცნობილია ნაშრომით "ისტორიები" (ბერძნ. ἱστορίαι, ძიებები, სიტყვა, რომელიც ლათინურმა ისესხა და დღევანდელი ისტორიის მნიშვნელობა შეიძინა), რომლებშიც იკვლევს ძვ.წ. 490 და ძვ.წ. 480 წლების საბერძნეთ-სპარსეთის ომების საწყისებს. ეს ნაშრომი განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია, ვინაიდან ჰეროდოტე მასში იმ პერიოდის ცხოვრების ასპექტებსაც იხილავს დაწვრილებით, რაზეც სხვაგვარად ინფორმაცია ჩვენთვის მწირი იქნებოდა. მასში ის ასევე აღწერს მისი მოგზაურობების პერიოდში ნანახი ადგილებისა და ხალხების შესახებ ხმელთაშუა და შავი ზღვების ირგვლივ მიწებზე. მიუხედავად იმისა, რომ მისი ზოგიერთი ისტორია სინამდვილეს სავარაუდოდ არ შეესაბამება, ის იქვე აღნიშნავს, რომ ის მხოლოდ გადმოსცემს იმას, რაც მას უთხრეს.

Read more »

ივანე ჯავახიშვილი

ივანე ჯავახიშვილი (დ. 11 აპრილი/23 აპრილი, 1876, თბილისი ― გ. 18 ნოემბერი, 1940, იქვე), ქართველი ისტორიკოსი და საზოგადო მოღვაწე, თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის (თსუ) თანადამფუძნებელი, საქართველოსა და კავკასიის ისტორიის თანამედროვე სამეცნიერო სკოლის ერთ-ერთი ფუძემდებელი, ყოფილი საბჭოთა კავშირის მეცნიერებათა აკადემიის აკადემიკოსი, ისტორიის მეცნიერებათა დოქტორი, პროფესორი.
ივ. ჯავახიშვილი დაიბადა თბილისში. მამამისი, თავადი ალექსანდრე ჯავახიშვილი გიმნაზიის მასწავლებელი იყო. 1895 წელს ჯავახიშვილმა დაასრულა თბილისის პირველ კლასიკურ გიმნაზია, 1899 წელს კი პეტერბურგის (რუსეთი) უნივერსიტეტის აღმოსავლურ ენათა ფაკულტეტის სომხურ-ქართულ-ირანულ განყოფილება. 1899—1901 წლებში იყო ამავე უნივერსიტეტის მაგისტრანტი. 1901—1902 წლებში იგი მიწვეულ იქნა ბერლინის უნივერსიტეტში (გერმანია).
1902—1917 წლებში ჯავახიშვილი იყო პეტერბურგის უნივერსიტეტის აღმოსავლური ფაკულტეტის ქართული და სომხური ფილოლოგიის კათედრის პრივატ-დოცენტი. 1907 წელს ნაშრომისათვის „ძველი საქართველოსა და ძველი სომხეთის სახელმწიფოებრივი წყობილება“ მას მიენიჭა მაგისტრის სამეცნიერო ხარისხი. 1907—1917 წლებში იგი ხელმძღვანელობდა პეტერბურგის (პეტროგრადის)უნივერსიტეტის ქართველ სტუდენტთა სამეცნიერო წრეს. 1907 წლიდან იყო საქართველოს საისტორიო და საეთნოგრაფიო საზოგადოების დამფუძნებელი წევრი. 1918 წელს მას მიენიჭა პროფესორის სამეცნიერო წოდება.
მოღვაწეობა .1918 წელს ჯავახიშვილის თაოსნობით და ქართველ მეცნიერთა ჯგუფის ინიციატივით დაარსდა თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტი. 1918—1919 იგი იყო ქართული უნივერსიტეტის სიბრძნისმეტყველების ფაკულტეტის დეკანი, 1919—1926 წლებში ამავე უნივერსიტეტის რექტორი (პირველი რექტორი პროფესორი პეტრე მელიქიშვილი გახლდათ). 1918—1938 წლებში ის თსუ-ს საქართველოს ისტორიის კათედრას ხელმძღვანელობდა, 1936—1940 წლებში კი ის საქართველოს სახელმწიფო მუზეუმის საქართველოს ისტორიის განყოფილებას ედგა სათავეში. იმავდროულად იგი იყო კავკასიისმცოდნეობის სამეცნიერო-კვლევითი ინსტიტუტის მეცნიერ-კონსულტანტი, 1937-დან რუსთაველის სახელობის მუზეუმის დირექტორი. 1939 წელს არჩეულ იქნა სსრკ-ის მეცნიერებათა აკადემიის ნამდვილ წევრად (აკადემიკოსად).

ივანე ჯავახიშვილის მეცნიერული მოღვაწეობის მთავარ მიმართულებებს წარმოადგენდა საქართველოსა და კავკასიის ისტორია და ისტორიოგრაფია, ქართული ეკონომიკისა და სამართლის ისტორია, კავკასიის ეთნოლოგია, საქართველოს ეთნოგრაფია, კავკასიური ენები, საქართველოს საისტორიო გეოგრაფია, ქართული მუსიკალური ხელოვნების ისტორია. სამართლიანად ითვლებოდა ისტორიული წყაროთმცოდნეობის ქართული სამეცნიერო სკოლის ფუძემდებლად. ის გახლდათ 170-ზე მეტი სამეცნიერო შრომის, მათ შორის 20-ზე მეტი მონოგრაფიის ავტორი.

ჯავახიშვილმა ღრმა კვალი დატოვა მეცნიერულ ქართველოლოგიაში. არ დარჩენილა ისტორიულ-ფილოლოგიურ მეცნიერების არც ერთი დარგი, რომელშიც მას ფუძემდებლური ნაშრომები არ დაეტოვებია. როგორც მეცნიერმა, ჯავახიშვილმა ჯერ კიდევ სტუდენტობის დროიდან მიიქცია ყურადღება. ნაშრომისათვის „ანდრია მოციქულისა და წმინდა ნინოს მოღვაწეობა საქართველოში“ პეტერბურგის უნივერსიტეტის სამეცნიერო საბჭომ ოქროს მედლით დააჯილდოვა (1898). ქართული ხელნაწერების შესწავლა-აღწერის მიზნით ჯავახიშვილმა ნ. მართან ერთად იმოგზაურა სინის მთაზე (1902) და არაერთი მაღალი ღირსების ძეგლი გამოავლინა.
სამეცნიერო შრომები.

ჯავახიშვილმა დასაბამი მისცა საქართველოს ისტორიის უმდიდრესი წყაროთმცოდნეობითი ბაზის ღრმა მეცნიერულ კვლევას. განსაკუთრებით დიდია მისი ღვაწლი ძველი ქართული ჟამთააღმწერლობითი თხზულებების კრებულის — „ქართლის ცხოვრების“ შესწავლის საქმეში. მანვე აღმოაჩინა აღნიშნული კრებულის უძველესი ნუსხა, რომელიც ანა დედოფლისეული „ქართლის ცხოვრების“ სახელითაა ცნობილი. ჯავახიშვილმა შექმნა ქართული წყაროთმცოდნეობის ფუძემდებლური ნაშრომი „ისტორიის მიზანი, წყაროები და მეთოდები წინათ და ახლა“, რომელიც გამოიცა ოთხ წიგნად:

1. ძველი ქართული საისტორიო მწერლობა (V—XVIII სს.), (გამოსცა 1916, 1921, 1945, 1977);

2. ქართული საფას-საზომთამცოდნეობა ანუ ნუმიზმატიკა-მეტროლოგია (1925);

3. ქართული დამწერლობათამცოდნეობა ანუ პალეოგრაფია (1926, 1949);

4. ქართული სიგელთამცოდნეობა ანუ დიპლომატიკა (1925).

ჯავახიშვილმა შეისწავლა ძველი სომხური საისტორიო მწერლობა (I წიგნი გამოიცა 1935) და სომხურ ისტორიოგრაფიასაც მნიშვნელოვანი ღვაწლი დასდო.

ჯავახიშვილს ეკუთვნის კაპიტალური შრომა „ქართველი ერის ისტორია“ (5 წიგნად), რომელშიც სრულიად ახლებურადაა შესწავლილი საქართველოს პოლიტიკური ისტორია, სოციალური ურთიერთობის ფორმები, ქართველი ხალხის ვინაობისა და მიგრაციის საკითხები, სახელმწიფოებრივი წყობილების ფორმები, მატერიალური კულტურა, იდეოლოგია, სარწმუნოება, კულტურა. ჯავახიშვილის სახელთანაა დაკავშირებული საქართველოს ისტორიის გეოგრაფიის პრობლემების ფართო მასშტაბით კვლევა. ისტორიის გეოგრაფიულ საკითხებს საჭიროებისამებრ იგი სხვადასხვა ნაშრომში ეხება, საგანგებოდ კი ამ პრობლემას უძღვნა მონოგრაფია „საქართველოს საზღვრები ისტორიულად და თანამედროვე თვალსაზრისით“ (1919).

ივ. ჯავახიშვილი მნიშვნელოვან ყურადღებას უთმობდა არქეოლოგიურ კვლევა-ძიებას. მის სახელთან არის დაკავშირებული 1930-იანი წლების შუა ხანებში ფართომასშტაბიანი არქეოლოგიური გათხრების დაწყება მცხეთასა და არმაზში.

ჯავახიშვილმა საგანგაბოდ შეისწავლა საქართველოს ეკონომიკის ისტორია. დღესაც ამ დარგის მეცნიერთა სამაგიდო წიგნს წარმოადგენს მისი 2 ტომიანი ფუნდამენტური მონოგრაფია „საქართველოს ეკონომიური ისტორია“.

ჯავახიშვილმა დიდი ამაგი დასდო ქართული სამართლის ისტორიის შესწავლასაც. შექმნა კაპიტალური ნაშრომი „ქართული სამართლის ისტორია“ (I წიგნი გამოქვეყნდა 1919, 1928; II წიგნის I ნაკვეთი — 1928; II წიგნის II ნაკვეთი — 1929, უკანასკნელი გამოცემა „თხზულებანი“, ტ. 6-7, 1982—1984).

ჯავახიშვილმა საფუძვლიანად გამოიკვლია მშენებლობის ხელოვნება ძველ საქართველოში. შექმნა ფუძემდებლური მონოგრაფია ქართული მუსიკის ისტორიის საკითხებზე. 1943 ჯავახიშვილის თანაავტორობით გამოქვეყნდა საქართველოს ისტორიის სასკოლო სახელმძღვანელო, რომელსაც 1947 წელს მიენიჭა სახელმწიფო პრემია.

ჯავახიშვილი დიდ ყურადღებას უთმობდა ქართული ენის უძველესი აგებულებისა და ნათესაობის საკითხების კვლევას. მან პირველმა დაასაბუთა ქართველური ენების მთის იბერიულ-კავკასიურ ენებთან ნათესაობა ძირითადი გრამატიკული კატეგორიებისა და ლექსიკის მიხედვით, რითიც მყარი ნიადაგი მოამზადა იბერიულ-კავკასიურ ენათმეცნიერების ჩამოყალიბებისა და განვითარებისათვის.

ჯავახიშვილის სახელთანაა დაკავშირებული უძველეს პალიმფსესტურ ხელნაწერებში V—VII საუკუნეებში ხანმეტი ტექსტების აღმოჩენა, რასაც უდიდესი მნიშვნელობა ენიჭება ქართული ენის წერილობითი ისტორიის პერიოდიზაციისათვის.

ჯავახიშვილი აქტიურად იღვწოდა ქართული ხელოსნობისა და შინამრეწველობის ისტორიის შესასწავლად. მისი ინიციატივითა და ხელმძღვანელობით იქნა შეკრებილი ქართული შინამრეწველობის უმდიდრესი მასალა (გამოიცა 3 ტომად 1976—1986 წლებში).

ჯავახიშვილი აქტიურად მონაწილეობდა ქართველთა შორის წერა-კითხვის გამავრცელებელი საზოგადოებისა და საქართველოს საისტორიო და საეთნოგრაფიო საზოგადოების მუშაობაში. მისი უშუალო ხელმძღვანელობით მოეწყო ვეფხისტყაოსნის 750 წლისთავისადმი მიძღვნილი საიუბილეო გამოფენა.

ივანე ჯავახიშვილი გარდაიცვალა თბილისში, დაკრძალულია თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ბაღში.

Read more »

კლიო - ისტორიის მუზა ძველ ბ.

კლიო (ბერძნ. Κλειώ) - ისტორიის მუზა ძველ ბერძნულ მითოლოგიაში. გამოსახავდნენ პაპირუსით ხელში. ზევსია და მნემოსინეს ქალიშვილი. პიერისგან ერთი ვაჟი ჰიაცინტი ეყოლა.9 მუზა(ბერძნ. Μοῦσα — მოაზროვნენი) - ძველ ბერძნულ მითოლოგიაში ზევსისა და ტიტანიდი მნემოსინეს (მეხსიერების ქალღმერთი) ქალიშვილები. ჰესიოდის “თეოგონიის” გადმოცემით ზევსისა და მნემოსინეს საიდუმლო კავშირის შედეგად რომელიც 9 დღე და ღამე გრძელდებოდა დაიბადა 9 ქალიშვილი, რომელთაგან ყოველი მათგანი ერთნაირად იყვნენ დაჯილდოებულნი სიმღერისა და ცეკვის ხელოვნებით. ეს მუზა-ქალღმერთები ყველა დროის პოეტების შთაგონების წყაროები იყვნენ და პარნასზე ცხოვრობდნენ. ისინი იყვნენ ერთადერთნი რომლებსაც გააჩნდათ სრულყოფილი მეხსიერება წარსულისა აწმყოსა და მომავლის წინასწარმეტყველების ნიჭი. არიან პოეზიის, მეცნიერების და ხელოვნებათა მფარველები. მოხსენიებული არიან "ილიადაში" და "ოდისეაში" ასევე მათ უწოდებენ გარმონიის ქალიშვილებს. მუზებს თავისი ტაძრები ჰქონდათ, რომლებიც მუსეინებად იწოდებოდნენ (აქდან წამოვიდა სიტყვა "მუზეუმი").

Read more »

ისტორიის პერიოდიზაცია

ისტორიის პერიოდიზაცია
ვიკიპედიიდან, თავისუფალი ქართულენოვანი ენციკლოპედიიდან .ისტორიაში მიღებულია პერიოდიზაცია. ეს ერთ-ერთი ურთულესი სფეროა, რომელიც ისტორიკოსთა შორის იწვევს აზრთა სხვადასხვაობას. ამ დისკუსიით ცხადი ხდება რომ ისტორია "დაუსრულებელი პოლემიკაა". ისტორიის პირველი პერიოდიზაციის ნიშნები ანტიკურ ხანაში ჩნდება, ეს იყო ისტორიის დაყოფის პირველი გულუბრყვილო მცდელობები. ანტიკურ ხანაში საუბრობდნენ ოთხი ეპოქის შესახებ. ოქროს საუკუნე, ვერცხლის საუკუნე, ბრინჯაოს საუკუნე, რკინის საუკუნე, ამის შემდეგ ანტიკური სამყაროს რწმენით სამყაროს დასასრული იყო.
პერიოდიზაცია ოთხ დიდ მონარქიად ისტორია
პრე-ისტორია ქვის ხანა პალეოლითი
მეზოლითი
ნეოლითი
პროტო-ისტორია ენოლითი
ბრინჯაოს ხანა
რკინის ხანა
ძველი მსოფლიო ანტიკური აღმოსავლეთი
ანტიკური ხანა
გვიანი ანტიკა
შუა საუკუნეები ადრეული შუა საუკუნეები
გვიან შუა საუკუნეები
ზედა შუა საუკუნეები
ქვედა შუა საუკუნეები
XV საუკუნე
თანამედროვე ერა
XVI საუკუნე
XVII საუკუნე
XVIII საუკუნე
ახალი ერა
XIX საუკუნე
XX საუკუნე
XXI საუკუნე


ქრისტეს შობიდან II საუკუნეში ცნობილმა ბერძენმა მეცნიერმა კლავდიუს პტოლემაიოსმა საფუძველი ჩაუყარა მსოფლიოს ისტორიის დაყოფას (პერიოდიზაციას) ოთხ დიდ მონარქიად. ამ მოდელის თანახმად კაცობრიობამ განვითარების ოთხი პერიოდი განვლო: ასურეთ-ბაბილონის, მიდია-სპარსეთის, ბერძულ-მაკედონური და რომის. ოთხ დიდ მონარქიად დაყოფას საფუძვლად ედო ბიბლია. პირველი სამი მონარქია ემთხვევა "ძველ აღთქმას", მეოთხე რომის იმპერია ემთხვევა "ახალ აღთქმას".

V საუკუნიდან მსოფლიოს ისტორიის ოთხ დიდი მონაქიად პერიოდიზაციაში ახალი იდეები წამოაყენა, ჰიპონის ეპისკოპოსმა ნეტარმა ავგუსტინემ. რაც იმით გამოიხატა, რომ მან ოხი მონარქიის მიხედვით პერიოდიზაცია კარგად მოარგო ქრისტიანულ-თეოლოგიურ მსოფლმხედველობას, რაც მნიშვნელოვანწილად განსაზღვრა მისი სიცოცხლისუნარიანობა მთელი შუა საუკუნეების განმავლობაში. ამიტომ ეს პერიოდიზაცია შუა საუკუნეებში გაბატონებულ ადგილს იკავებდა.

ამ სქემის მომხრეებითვის ხელი არ შეუშლია იმ გარემოებას, რომ V საუკუნეში დასავლეთ რომის იმპერია დაეცა. მათ მშვენეიერი გამოსავალი ნახეს და ირწმუნებოდნენ რომ რომის იმპერია არ გამქრალა და განაგრძობს არსებობას. ასე ჩაეყარა საფუძველი რომის იმპერიის ტრანსლაციის იდეას, რომელიც უაღრესად პოპულარული იყო მთელი შუა საუკუნეების განმავლობაში. დასავლეთ ევროპაში რომის მემკვიდრეობაზე პრეტენზიას აცხადებდა - ჯერ ფრანკების, ხოლო შემდეგ გერმანული ერის საზღვთო რომის იმპერია და სასულიერო ხელისუფლება - რომის პაპი. ამ ორ ძალას შორის შუა საუკუნეებში უმწვავესი დაპირისპირება არსებობდა. იმპერატორი თვლიდა რომ ის იყო მათ თანადროულ პერიოდში რომის იმპერიის მემკვიდრე და უარყოფდა მოწინააღმდეგის პრეტენზიებს. რომის პაპი პირიქით ირწმუნებოდა, რომ სწორედ ის იყო რომის იმპერიის ჭეშმარიტი მემკვიდრე და იმპერატორს ამ მემკვიდრეეობათან არაფერი ესაქმებოდა.შუა საუკუნეებში ქრისტიანულ სამყაროში, მსოფლიოს ისტორიის ოთხ დიდ მონარქიად დაყოფა მიღებული და აღიარებული იყო. ამ პერიოდიზაციის წინააღმდეგ გამოსვლა მწვალებლობად და არსებული ქრისტიანულ-თეოლოგიური სისტემის წინააღმდეგ ამხედრებას ნიშნავდა. ვინც ამ დოგმებს დაუპირისპირდებოდა ერეტიკოსად ცხადდებოდა.XV - XVI საუკუნეებში აღორძინების ეპოქაში მსოფლიოს ისტორიის ოთხ მონარქიად დაყოფას სერიოზული ოპონენტები გაუჩნდნენ . მათ ადრინდელ მემკვიდრეებს რომაული კულტურისადმი გულგრილ დამოკიდებულებაში დასდეს ბრალი და ჭეშმარიტ მემკვიდრეობად ის გამოაცხადეს, ვინც რომაულ და საერთოდ ანტიკური ცივვილიზაციის აღორძინებისკენ მიილტვოდნენ.
რომის იმპერიის მემკვიდრეობა აღმოსავლეთ ევროპაში

რომის იმპერიის მემკვიდრეობაზე პრეტენზია, აღმოსავლეთ ევროპასაც გააჩნდა, პირველ რიგში ეს იყო ბიზანტია. 330 წელს რომის იმპერატორმა კონსტანტინე დიდმა რომის იმპერიის დედაქალაქი აღმოსავლეთში - ბიზანტიონში გადაიტანა, ასე შეიქმნა ახალი ქალაქი კონსტანტინოპოლი. მას შემდეგ რაც დასავლეთ რომის იმპერია დაეცა 476 წელს. ბიზანტიამ თავი რომის იმპერიის მემკვიდრედ მიიჩნია. X საუკუნეში ბიზანტიაში ადგილი ჰქონდა შიდააშილობამ.

ამ ფონზე საქართველოში მზადდება საფუძველი იმისთვის, რომ ბიზანტიის დაცემის ან დასუსტების შემთხვევაში აღმოსავლეთის ქრისტიანული სამყაროს ლიდერის როლი საქართველოს ეტვირთა. ამ პერიოში შეიქმნა ქართველი ჰიმნოგრაფის იოანე ზოსიმეს "ქებაი და დიდებაი ქართულისა ენისაი", რომელშიც გატარებულია აზრი იმის შესახებ, რომ მეორედ მოსვლის დროს განკითხვა ქართულ ენაზე იქნებოდა. ქართული ენა საერთაშორისო ენა უნდა გამხდარიყო და აღმოსავლეთ საქრისტიანოში ბერძნულ-ლათინურს ჩანაცვლებოდა. ანალოგიურ აზრს ანვითარებს XII საუკუნის ქართველი პოეტი იოანე შავთელი. «ახალო რომო, შენთვის თქვეს, უფროს-იქმნესო მყოფა ყოველთა: ვნატრი ელდასა, თვით მას გელათსა, სად რომ დაკრძალვენ წმინდა სხეულთა»


1453 წელს თუქების მიერ კონსტანტინოპოლის აღებით დაემხო ბიზანტია. საქართველოს შექმნილ ვითარებაში ბიზანტიის მემკვიდრეობაზე პრეტენზიის წამოყენება არშეეძლო. ასეთ სიტვაციაში წინა პლანზე წამოიწია რუსეთმა. მართლმადიდებლური სამყაროს ყველაზე ძლიერი სახელმწიფო რუსეთი გახდა. რომის იმპერიის მემკვიდრეობაზე პრეტენზია რუსეთს გაუჩნდა. ეს აზრის XVI საუკუნის დასაწყისის რუსმა მოღვაწემ ბერმა ფილოფემ ასე ჩამოატყალიბა.
სამწევროვანი დაყოფა
მოდელს. აღმოძინების ეპოქის მოაზროვნეები დაუპირისპირდნენ მსოფლიო ისტორიის მონარქიებად დაყოფას და საფუძველი ჩაეყარა ისტორიის ახალ პერიოდიზაციას - სამწევროვან დაყოფას. ისინი მსოფლიო ისტორია სამ ნაწილად ყოფდნენ. ძველი, შუა და ახალი ისტორია.

ტერმინი ახალი ისტორია სწორედ ამ პერიოდში იქნა პირველად ნახსენები. ეს პირველად გვხვდება არა რომელიმე მეცნიერულ ნაშრომში, არამედ უცნაურ ვითარებაში. 1469 წელს კარდინალ ნოკალაუს კუზანელის პარაკლისზე გამოსვლის დროს ეპისკოპოსმა ჯოვანი ანდრეამ აღნიშნა, რომ ამ ფრაზის შემდეგ ჯოვანი ანდრეას სახელი სამუდამოდ დამკვიდრდა ისტორიაში.

მსოფლიო ისტორიის პერიოდიზაციის ძველსა და ახალ სქემას შორის მიმდინარეობდა უშეღავათო ბრძოლა. სიახლე ნელ-ნელა იკიდებდა ფეხს და თანდათანობით სუსტდებოდა ისტორიის ოთხ დიდ მონარიად დაყოფის დოგმები. პირველი მეცნიერი რომელმაც, მსოფლიო ისტორისს წერისას სამწევროვანი დაყოფა მოიმარჯვა იყო გერმანელი მკვლევარი ქრისტეფორე ცელარიუსი. ქრისტეფორე ძველ ისტორიას ამთავრებს იმპერატორ კონსტანტინეს მიერ 313 წელს ქრისტიანობის ლეგალიზაციით. შუა საუკუნეების ისტორიას ასრულებს 1453 წელს. ამ აზის შემდეგ კი, იწყება ახალი ისტორია. სამწევროვანი დაყოფა გაცილებით უფორ უნივერსალური და ტევადი აღმოჩნდა ვიდრე მისი წინამორბედი. ეს დაყოფა გაცილებით უფრო უწყობდა ხელს აზროვნების თავისუფლებას ვიდრე ქრისტიანულ-თეოლოგიური მსოფლმხედველობის მონოპოლია, რომლის დროსაც თავისუფალი აზრი იზღდებოდა.
აზრთა სხვადასხვაობა
მსოფლიოს ისტორიის სამწევროვანი დაყოფა ისტორიკოსთა უმარვლესობამ გაიზიარა. მაგრამ თვით თარიღების შესახებ დიდი დავა არსებოს, ეს თარიღები ძირითადად გარდამავალ პერიოდებს უკავშირდება.

ისტორიკოსთა აზრი უკვე ძველი და შუა საუკუნეების მიჯნის დადგენის დროს გაიყო. ერთნი ფიქრობდნენ რომ ძველი ისტორია მთვრდებოდა და შუა საუკნეები იწყებოდა ქრისტიანობის ლეგალიზაციით 313 წელს. ამ თარიღის მომხრეები უპირატესობას მაინც რელიგიურ ფაქტორს ანიჭებდნენ, დანარჩენები უფრო პოლიტიკური ისტორიისკენ იხრებიან, თუმცა სრული თანხმობა არც მათ შორის არსებობს. ერთნი, ძველ ისტორიას ამთავრებენ ალარიხის მიერ რომის აღებით 410 წელს. მეორენი და ისინი უმრავლესობას შეადგენენ, ძველი იტსორიის დასარულად და შუა საუკუნეების დასაწყისად იღებენ რომის იმპერიის დაცემას 476 წელს. მესამენი კი ძველ ისტორიასა და შუა საუკუნეების მიჯნად ასახელებენ არაბთა შემოსევებს VIII საუკუნეში.

ევროპელი ისტორიკოსები შუა საუკუნეებსა და ახალ ისტორიას შორის მიჯნად მიიჩნევენ XV საუკუნის მიწურულსა და XVI საუკუნის დასაწყისს. ისინი ამ ორ ეპოქის შორის წყალგამყოფად ძირითადად სამ თარიღს ასახელებენ. 1453 წელს თუქების მიერ კონსტანტინოპოლის აღებას, 1492 წელს დიდ გეოგრაფიულ აღმოჩენებს და 1517 წელს რეფორაციის დასაწყისი გერმანიაში. XV საუკუნის მეორე ნახევარში გარდამავალ პერიოდს წარმოადგენს, როდესაც დასრულდა ცენტრალური სახელმწიფოების ჩამოყალიბების პროცესი.

ახალ და უახლეს ისტორიას შორის ზღვარის დადგენა დაკავშირებულია ერთ სირთულესთან. ეს მიჯნა მოძრავია. ეს, რაც დღეს უახლესი ისტორიაა, ხვალისთვის უკვე ახალი ისტორიაა. შესაბამისად გადაიწევს ზღვარი ამ ორ ეპოქას შორის. ზოგიერთი უახლეს ისტორიას იწყებს 1871 წლიდან. მართლაც ამ დროს მსოფლიოს მაშტაბით საგულისხმო ცვლილებები ხდება. უპირველეს ყოვლისა საქმე ეხება გერმანიის და იტალიის გაერთიანებას. სამოციანი წლების ბოლოს ინგლისში ჩატარდა რეფორმები, რომელმაც კიდევ უფრო განამტკიცა ინგლისური დემოკრატია. 1871 წლის შემდეგ საფრანგეთში საბოლოოდ დამკვიდრდა მმართველობის რესპუბლიკური ფორმა. მნიშვნელოვანი ცვლილებები მოხდა რუსეთშიც. 1861 წლის 19 თებერვალს გაუქმდა ბატონყმობა.

ზოგი მეცნიერი უახლესი ისტორიის ათვლის წერილად იღებენ ახალი საუკუნის დამდეგს 1901 წელს. ბევრი ფიქრობს, რომ მნიშვნელოვანი ნიშანწვეთი იყო პირველი მსოფლიო ომი. ნაწილი ისტორიკოსებისა უფრო შორს იხრება და ამ ზღვრის დამდეგად 1945 წელს მიიჩნევენ.
პერიოდიზაციის სხვადასხვა მოდელები
 ისტორიოგრაფიაში პერიოდიზაციის საკითხში არსბობს მრავალფეროვნება. ჰუმანისტებმა ისტორიის პერიოდიზაცია გაიაზრეს ლათინური ენის განვითარებასთან კავშირში. ისინი ხაზს უსმევდნენ იმ ფაქტს, რომ ლათინურმა ენამ თავის განვითარებაში სამი ეტაპი განვლო. "ოქროს ლათინური" ემთხვევა რომის სახელმწიფოს ეპოქას და რომის სახელმწიფოს დაცემასთან ერთად მთავრდება. ამის შემდეგ ლათინურში იწყება ახალი ხანა "ბარბაროსული ლათინური", ამ ენის დეგრადაციის პერიოდი. ეს მონაკვეთი ემთხვევა შუა საუკუნეებს. აღორძინების ეპოქაში იწყება ლათინურის გამოცოცხლების ხანა. აქედან იწყება ახალი ისტორია. თავდაპირველად ეს სქემა სამოქალაქო ისტორიისთვის არ იყო გათვალისწინებული, მაგრამ შემდგომში ჰუმანისტებმა ის სამოქალქო ისტორიის მიმართაც გამოიყენეს. ისტორიის პერიოდიზაციის საფუძვლად ლათინური ენის განვითარების გააზრება წარმოადგენს ისტორიის სამწევროვან დაყოფის ერთ-ერთ ნაირსახეობას.

მსოფლიო ისტორიის სამწევროვანი დაყოფის ერთ-ერთი ნაირსახეობაა "ჰეგელისტური გააზრება" რომელსაც საფუძვლად უდევს სულის თავისუფლების პროგრესი. თავდაპირველად სული არ არის თავისუფალი. ეს არის ძველი აღმოსავლეთის ქსვეყნების ისტორია. მეორე ეტაპი, სულის განვითარების პროცესში არის ძველი საბერძნეთი და რომი. ჰეგელის აზრით აქ ადგილი აქვს გარკვეულ წინსვლას. მესამე ეტაპს პროგრესის საქმეში წარმოადგენს ქრისტიანულ-რომაული სამყარო, რომლის დროსაც ჰეგელის აზრით სულმა სრული თავისუფლება მოიპოვა.

XIX - XX საუკუნეების მიჯნაზე ფართოდ გავრცელდა ისტორიის სამწევროვანი დაყოფის მორიგი ნაირსახეობა, რომლის მთავარ ამომავალ წერტილს წარმოადგენდა ეკონომიკური სქემა. მას საფუძვლად დაედო გაცვლა-გამოცვლის წესი. ამ სქემის მიმდევრები მსოფლიოს ისტორიას სამ პერიოდად ყოფენ:
კარჩაკეტიული, საშინაო მეურნეობა ანუ ოიკოსური პერიოდი.
"სამოქალაქო მეურნეობის" პერიოდი.
"სახალხო მეურნეობის" პერიოდი.

პირველი პერიოდი ემთხვევა ძველ ისტორიას, მეორე შუა საუკუნეებს, ხოლო მესამე ახალ დროს.

მსოფლიო ისტორიის სამწევრიან დაყოფას ბოლო პერიოდში ბევრი მოწინააღმდეგე გამოუჩნდა. ზოგიერთი ისტორიკოსი ილაშქრებს მსოფლიო ისტორიის სამწევრიან დაყოფის წინააღმდეგ. მათი შეხედულებით ეს იმითაა განპირობებული, რომ "უნივერსალური ისტორია" კონცეფცია უარყოფს მსოფლიოს ერთიან ისტორიას. მათი ღრმა რწმენით, ეს მოდელი მოძველებულია და საჭიროა შეიცვალოს ახალი მიდგომით. მათ შექმნეს ასეთი სქემა: რომი-საბერძნეთი-დასავლეთი ევროპა.

ევროპელი და ამერიკელი ისტორიკოსებს შორის დიდი პოპულარობით სარგებლობს ისტორიის პერიოდიზაცია იდეების (რელიგია, იდეოლოგია, მსოფლმხედველობა) მიხედვით. დღესაც არიან ისეთი ისტორიკოსები რომლებიც ისტორიას ძველი ტრადიციის თანახმად ორ პერიოდად ყოფენ: ქრისტეშობამდე და ქრისტეს შობის შემდეგ.

არსებობს შეხედულებები, რომლის მიხედვითაც ისტორია უნდა დაიყოს დიდი რელიგიების მიხედვით:
კონფუცი
ბუდა
ქრისტე
ისლამი.

არსებობს სხვა მოდელიც, რომლის მიმდევრებიც ირწმუნებიან, რომ ისტორიის მსვლელობას განსაზღვრავს ხუთი სრულიად განსხვავებული მსოფლმხედველობა: კათოლიციზმი, ავტორიტარიზმი, დემოკრატიზმი, კომუნიზმი, ლიბერალიზმი.

პერიოდიზაციის ერთ-ერთი გავრცელებული ფორმაა ძველი ბიოგრაფიული ჟანრი. მისი მიმდევრები ხაზგასმით აღნიშნავენ ისტორიის ბიოგრაფიების სახით წერის მნიშვნელობას. ისინი ისტორიას დიდი ადამიანების მოღვაწეობის მიხედვით ყოფენ ეპოქებად: "კარლოს V-ის საუკუნე", "ლუი XIV-ის საუკუნე", "პეტრე I-ის საუკუნე", "ნაპოლეონის საუკუნე" და სხვა. ბოლო ხანებში მეფეების, მხედართმთავრების, პრეზიდენტების, პრემიერ-მინისტრების რელიგიის ფუძემდებლების, დიდი მოაზროვნეების, გვერდით გამოჩნდნენ დიდი ბიზნესმენებიც. ამ მიმართულებით განსაკუთრებით ნაყოფიერად იღწვიან ამერიკელი ისტორიკოსები. ამერიკაში ისტორიის პერიოდიზაციას ხშირად მეწარმეთა და წარმოების ორგანიზატორთა (მაგ. ფორდი) ცნობილი წარმომადგენლების მოღვაწეობას უდებენ საფუძვლად.

გამოითქვა მოსაზრება და ბევრი მიმდევარი შეიძინა ისტორიის დაყოფამ მსოფლიო იმპერიების მიხედვით. ამ მიმართულებას გარკვეული შეხება აქვს ბიოგრაფიულ მოდელთან. ამ მოსაზრების მომხრეები ირწმუნებოდნენ რომ, მსოფლიო ისტორია წარმოადგენდა დიდი იმპერიის ცვალებადობას.
პერიოდიზაციის ფორმაციული მიდგომა [რედაქტირება]

XIX საუკუნის მეორე ნახევარში ფეხი მოიკიდა ახალმა მოძრაობამ. რომელიც შეიმუშავეს ცნობილმა გერმანელმა სწავლულებმა კარლ მარქსმა და ფრიდრიხ ენგელსმა.

მარქსისა და ენგელსის ღრმა რწმენით, პირველყოფილი თემური წყობილების შემდეგ ყოველ საზოგადოებაში არსებობდა ადამიანთა ორი ჯგუფი (კლასი), რომლებიც მონაწილეობას იღებდნენ წარმოების პროცესში: მონათმფლობელობის დროს - მონათმფლობელი და მონა, ფეოდალიზმის დროს - ფეოდალი და ყმა, კაპიტალიზმის დროს - კაპიტალი და მუშა, ანუ პროლეტარიატი. ამათგან ერთი ჯგუფი (კლასი) სიმდიდრესა და პოლიტიკურ ძალაუფლებას ფლობდა, ხოლო მეორე ჯგუფი შრობობდა. მარსიზმის ფუძემდებლური პრინციპებიდან ლოგიკურად გამომდინარეობს მოძღვრება ფორმაციის შესახებ. საზოგადოებრივ-ეკონომიკური ფორმაციას მარქსიზმი უწოდებს ისტორიული განვითარების მოცემულ საფუძველზე არსებულ ადამიანთა საზოგადოებას, რომლისათვისაც დამახასიათებელია საწარმოო ურთიერთობათა გარკვეული სისტემა.

მარქსისტული მოძღვრება ფორმაციების შესახებ ყველაზე სრულყოფილად ჩამოაყალიბა ფრიდრიხ ენგელსმა თავის ნაშრომში "ოჯახის, კერძო საკუთრებისა და სახელმწიფოს ჩამოყალიბება".
საბჭოთა ფორმაციული სისტემა

ჰეგელი, რომელმაც ისტორია დაყო სულის თავისუფლების პროგრესის მიხედვით.

საბჭოეთში იოსებ სტალინის მეთაურობით, მოგვცა მსოფლიო ისტორიის ფორმაციული პერიოდიზაცია დოგმატურა, ორთოდოქსულ-მარქსისტულ-ლენინური გააზრება. ის რაც ისაუბრა კარლ მარქსმა და ფრიდრიხ ენგელსმა, საბჭოთა ისტორიოგრაფიამ მოახდინა მისი კანონიზაცია. მან აიღო ხუთი საზოგადოებრივ-ეკონომიკური ფორმაცია და პირდაპირ გააიგივა ის მსოფლიო ისტორიის დაყოფასთან. საბჭოთა ისტორიოგრაფიას სადავოდ არ გაუხდია ორი თარიღი: 1. დასავლეთ რომის იმპერიის დაცემა, როგორც ძველი ისტორიის დასარული და შუა საუკუნეების დასაწყისი. 2. 1917 წლის ოქტომბრის რევოლუცია, როგორც უახლესი ეპოქის დასაწყისი. განსაკუთრებით ცხარე კამათი გამოიწვია იმან, თუ სად მთავრდებოდეს შუა საუკუნეები და სადუ უნდა იწყებოდეს ახალი ისტორია.

თავდაპირველად ახალი ისტორიის დასაწყისად ნიდერლანდის რევოლუცია ითვლებოდა. სამთავრობო კომისია,: ისოსებ სტალინის, სერგეი კიროვის და ანდრეი ჟდანოვის ხელმძღვანელობით ამ მოდელის მიმართ სერიოზული შენიშვნები გამოთქვეს. კომისის აზრით, "კაპიტალისტური სახელმწიფოების ისტორიაში რუსეთში ოქტომბრის რევოლუციამდე ყველაზე მნიშვნელოვანი მოვლენა იყო საფრანგეთის ბურჟუაზიული რევოლუცია და კაპიტალისტური წყობილების დამყარება ევროპასა და ამერიკაში.

ერთი პერიოდი ეს შეხედულება საბჭოთა ისტორიოგრაფიაში მიღებული და აღიარებული იყო და ყოველგვარი დისკუსია ამ თემასთან დაკავშირებით შეწყდა. ახალი ძალით განახლდა კამათი სტალინის გარდაცვალების შემდეგ. ამჯერად ბევრი დავის შემდეგ ისტორიკოსები შეთანხმდნენ, რომ ახალი ისტორია დაეწყოთ XVII საუკუნის შუა ხანებში ინგლისის რევოლუციით.

დისკუსია შუა საუკუნეებსა და ახალ ისტორიას შორის ზღვრის დადგენის ირგვლივ ამით არ დასრულებულა. ინგლისის რევოლუციით ახალი ისტორიის დაწყებას ყველა ისტორიკოსი არ იზიარებდა, ზოგს კვლავ საფრანგეთის რევოლუცია მიაჩდა ახალი ისტორიის დასაწყისად, ზოგს კი ნიდერლანდის რევოლუცია.
საქართველოს ისტორიის პერიოდიზაცია [რედაქტირება]

ქართული, როგორც მსოფლიო ქრისტიანული, ისტორიოგრაფია ისტორიას იწყებს ღმერთის მიერ სამყაროს შექმნით. "ქართლის ცხოვრების" შესავალში მოთხოვილია ღმერთის მიერ სამყაროს შექმნის ბიბლიური ვარიანტი. საქართველოს ისტორიის პერიოდიზაციის მესაძირკვლედ ლეონტი მროველი იყო. მის მიერ შემუშავებული პერიოდიზაცია მტკიცედ დამკვიდრდა ქართულ ისტორიოგრაფიაში. ლეონტი მრაველმა ქართული ისტორია დაყო ორ პერიოდად- მეფობის ხანამდე და მეფობის ხანა. ამ მოსაზრებას თითქმის ყველა ისტორიკოსი იზიარებდა XIX საუკუნემდე.

ვახუშტი ბატონიშვილმა ქართული ისტორიოგრაფია ორ პერიოდად დაჰყო. საქართველოს ისტორია ფარნავაზიდან 1469 წლამდე, ქვეყნის ისტორია, ერთიანი, მონოლითური სახელმწიფოს დაშლის შემდეგ.

ქართულ ისტორიოგრაფიაში ახალი სიტყვა თქვა XIX საუკუნის ისტორიკოსმა სულხან ბარათაშვილმა. იგი ქართული ისტორიის პერიოდიზაციის გააზრებისას არსებითად ევროპულ ტრადიციას ეყრდნობოდა. საქართველოს ისტორიის წერისას მან მოიმარჯვა პერიოდიზაციის პროგრესულ მოდელს - ისტორიის სამწვრიანი დაყოფა. სულხან ბარათაშვილმა პირველად დაყო ქართული ისტორია სამ პერიოდად: ძველი, შუა საუკუნეები და ახალი ისტორია. მისი თვალსაზრისით, ძველი ისტორია მთავრდებოდა და ახალი იწყებოდა IV საუკუნეში ქრისტიანობის გავრცელებით. ეს თარიღი ძალაინ უახლოვდებოდა მსოფლიო ისტორიის პერიოდიზაციის იმ ვარიანტს, რომელიც მიჯნად ძველ ისტორიასა და შუა საუკუნეებს შორის იღებდა ქრისტიანობის ლეგიტიმაციას, მილანის ედიქტს.

შუა საუკუნეების დასარულად სულხან ბარათაშვილი იღებდა XV საუკუნის მიწურულს - ერთიანი საქართველოს დაშლას. ეს ფაქტი კვლავ უახლოვდება მსოფლიო ისტორიის პერიოდიზაციას (კონსტანტინოპოლის დაცემა 1453 წელს და გეოგრაფიული აღმოჩენები 1492 წელს).

საქართველოსში საბჭოთა ხელისუფლების დამყარების შემდეგ თანდათანობით დამკვიდრდა საქართველოს ისტორიისადმი ფორმაციული მიდგომა. ძველ ისტორიასა და შუა საუკუნეებს შორის მიჯნად აღებული იქნა ფეოდალიზმის ჩასახვა IV საუკუნეში ე.წ "ფეოდალური რევოლუცია საქართველოში". შუა საუკუნეების დასასრულად და ახალი ისტორიის დასაწყისად ასახელებენ XIX საუკუნის შუა ხანებს - საქართველოში ბატონყმობის გაუქმება, ხოლო საქართველოს უახლესი ისტორია იწყება 1921 წლიდან საქართველოს გასაბჭოებით.

Read more »

საქარტველო მე-13 საუკუნის დამდეგს

Read more »

Old Tbilisi / ძველი თბილისი

Read more »

ვახტანგ გორგასალი, King Vakhtang Gorgasali

Read more »

davit agmashenebeli

Read more »

ნიკოლოზ ბერძენიშვილი

ნიკოლოზ (ნიკო) ალექსანდრეს ძე ბერძენიშვილი (დ. 28 დეკემბერი, 1894/9 იანვარი, 1895, გოგოლესუბანი, ახლანდელი ჩოხატაურის მუნიციპალიტეტი ― გ. 16 ივლისი, 1965, თბილისი), ქართველი ისტორიკოსი, პროფესორი (1939), ისტორიის მეცნიერებათა დოქტორი (1943), საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის აკადემიკოსი (1944), მეცნიერების დამსახურებული მოღვაწე (1946).
ბიოგრაფია

1906 წელს ბათუმის გიმნაზიაში სწავლის დროს მოსწავლეთა რევოლუციური მოძრაობაში მონაწილეობისათვის გიმნაზიიდან გარიცხეს და ბათუმში ცხოვრება აუკრძალეს. მხოლოდ თებერვლის რევოლუციის შემდეგ 1917 წელს, დაასრულა გიმნაზიის კურსი. 1920 წელს შევიდა თბილისის უნივერსიტეტის სიბრძნისმეტყველების ფაკულტეტზე, რომელიც დაამთავრა 1926 წელს. ი. ჯავახიშვილის შუამდგომლობით დატოვეს საქართველოს ისტორიის კათედრაზე საპროფესოროდ მოსამზადებლად. 1938 წელს დისერტაციის დაუცველად მიენიჭა ისტორიის მეცნიერებათა კანდიდატის ხარისხი. 1939 წელს აირჩიეს თსუ-ის საქართველოს ისტორიის კათედრის პროფესორად.

1939-1958 წლებში მუშაობდა ისტორიის განყოფილების გამგედ ჯერ სსრკ მეცნიერებათა აკადემიის საქართველოს ფილიალის ნ. მარის სახელობის ენის, ისტორიისა და მატერიალური კულტურის ინსტიტუტში, შემდეგ საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის ი. ჯავახიშვილის სახელობის ისტორიის ინსტიტუტში. 1948-1965 წლებში იყო ამავე ინსტიტუტის დირექტორი, 1951-1957 წლებში საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის ვიცე-პრეზიდენტი. ეწეოდა პედაგოგიურ მოღვაწეობას ქუთაისის პედაგოგიურ ინსტიტუტში (1935-1938), თბილისის პუშკინის სახელობის პედაგოგიურ ინსტიტუტში (1938-1940), თსუ-ში იყო საქართველოს ისტორიის კათედრის გამდეგ (1946-1956).

ბერძენიშვილის თაოსნობით მოხდა მეცნიერული კვლევის გეგმაზომიერი დიფერენციაცია, მომზადდა ისტორიკოსთა კადრები. მისი თანაავტორობით დაიწერა საქართველოს ისტორიის პირველი მარქსისტული სასკოლო სახელმძღვანელო (1943). 1958 წელს მისივე რედაქტორობითა და თანაავტორობით გამოიცა ნაშრომი "საქართველოს ისტორია". თვალსაჩინო წვლილი შეიტანა ბერძენიშვილმა საქართველოს ისტორიის პრობლემათა მეცნიერულ შესწავლაში. მარქსისტული მოძღვრების შუქზე განიხილა XIII-XVIII საუკუნეების საქართველოს ისტორია; წამოაყენა დებულებები ფეოდალური ხანის (VI-XIX სს.) საქართველოს ისტორიის ძირითადი პრობლემების შესახებ; გააშუქა ფეოდალური ეპოქაში მწარმოებელი კლასის ჩამოყალიბებასთან დაკავშირებული კონკრეტული მოვლენები; დაადგინა ბატონყმობის დამკვიდრების დრო; ახლებურად ახსნა სათავადოების ჩამოყალიბების საკითხი, კერძოდ, დაასაბუთა, რომ სათავადოების წარმოშობა საქართველოს ისტორიის გარკვეულ საფეხურზე შექმნილი "ჩიხის" შედეგი იყო და არა პროგრესისა, როგორც მანამდე ფიქრობდნენ. ახევე ახლებურად გააშუქა რუსეთ-საქართველოს მრავალსაუკუნოვანი ურთიერთობის, XIX საუკუნის საქართველოს საზოგადოებრივი-პოლიტიკური მოძრაობის ისტორია და სხვა მრავალი პრობლემის საკვანძო საკითხები. ბერძენიშვილის დიდი ღვაწლი მიუძღვის საქართველოს ისტორიის გეოგრაფიის, როგორც მეცნიერების, შემდგომ განვითარებაში. ბერძენიშვილის კვლევა-ძიებათა მთავარი საგანი იყო ფეოდალური საქართველოს სოციალურ-ეკონომიკის, პოლიტიკის, კულტურის განვითარების საკითხები.

ბერძენიშვილის შრომებმა - "ფეოდალური ურთიერთობიდან XV საუკუნეში" (1937), "ნარკვევი XIII-XVI საუკუნეები საქართველოს ფეოდალურ ურთიერთობათა განვითარების ისტორიიდან" (1938, რუსულ ენაზე), "რუსეთ-საქართველოს ურთიერთობის ისტორიიდან XVI-XVII საუკუნეთა მიჯნაზე" (1944), "XVIII საუკუნის საქართველოს ისტორიიდან" (1944), "კლასობრივი და შინაკლასობრივი ბრძოლის გამოვლინება საქართველოს საგარეო-პოლიტიკურ ურთიერთობაში" (1955), "საქართველოს ისტორია" (1943-1960, თანაავტორი და რედაქტორი) და სხვა, აგრეთვე ისტორიული დოკუმენტების მრავალრიცხოვანმა პუბლიკაციებმა - განსაზღვრა ფეოდალური ხანის საქართველოს ისტორიის მეცნიერული კვლევის მიმართულება ამ უკანასკნელი 30 წლის მანძილზე. ბერძენიშვილი აქტიურ საზოგადოებრივ მოღვაწეობას ეწეოდა. მისი ინიციატივით შეიქმნა საქართველოს ისტორიის არქეოლოგიის, ეთნოგრაფიის და ფოლკლორის სამეცნიერო საზოგადოება, რომლის პირველი თავმჯდომარე თვითონ იყო. 1947 წელს ბერძენიშვილს ი. ჯავახიშვილთან და ს. ჯანაშიასთან ერთად საქართველოს ისტორიის სასკოლო სახელმძღვანელოს შექმნისათვის მიენიჭა სახელმწიფო პრემია. იყო საქართველოს სსრ VI მოწვევის უმაღლესი საბჭოს დეპუტატი. დაჯილდოებულია 2 შრომის წითელი დროშის ორდენით და მედლებით. დაკრძალულია თბილისში, ქართველ მწერალთა და საზოგადო მოღვაწეთა მთაწმინდის პანთეონში.

ნაშრომები:
1) "ფეოდალური ურთიერთობებიდან XV საუკუნეში"
2)"რუსეთ-საქართველოს ურთიერთობის ისტორიიდან XVI-XVII საუკუნეთა მიჯნაზე"
3)XVIII- საუკუნის საქართველოს ისტორიიდან"
4)"კლასობრივი და შინაკლასობრივი ბრძოლის გამოვლინება საქართველოს საგარეო-პოლიტიკურ ურთიერთობაში"
5)''საქართველოს ისტორია"

Read more »

პოლ ვალერი

პოლ ვალერი, (Ambroise-Paul-Toussaint-Jules Valéry), (დ. 30 ოქტომბერი, 1871, სეტი, საფრანგეთი – გ. 20 ივლისი, 1945, პარიზი, საფრანგეთი), ფრანგი პოეტი, ესეისტი და ფილოსოფოსი.

დიდი ფრანგი პოეტი, ესეისტი და ფილოსოფოსი პოლ ვალერი დაიბადა 1871 წლის 30 ოქტომბერს საფრანგეთის ქალაქ სეტში. მამამისი ფრანგი იყო დედა კი იტალიელი. 1892 წლიდან დაუახლოვდა პარიზის ლიტერატურულ წრეებს, სადაც გაიცნო სტეფან მალარმე, რომელმაც დიდი გავლენა მოახდინა მის ინტელექტუალურ განვითარებაზე. პოლ ვალერის ლიტერატურული მოღვაწეობა 1889-90 წლებიდან დაიწყო, სიმბოლისტურ ჟურნალებში გამოქვეყნებული ლექსებით. მათ მოჰყვა ”ლეონარდო დავინჩის მეთოდის შესავალი” და ”საღამო ბატონ ტესტთან”, მაგრამ 1900 წლიდან მოყოლებული თავს ანებებს ლიტერატურულ საქმიანობას და წლების მანძილზე კარჩაკეტილად ცხოვრობს აბსოლუტურ მდუმარებაში, რომელსაც 1917 წელს არღვევს ”ნორჩი პარკას”-(მიჩნეული ვალერის ყველაზე მნიშვნელოვან პოემად) გამოქვეყნებით. ამ წიგნმა მას ჭეშმარიტი პოეტის სახელი მოუხვეჭა მეგობრებსა და პოეზიის მოტრფიალეთა შორის. 1920 წელს აქვეყნებს ”ოდებსა” და ლირიულ პოემებს, რომელებიც შემდეგ გაერთიანდნენ კრებულში ”ხიბლლი”. ამას მოჰყვა დიალოგები: ”ევპალინოსი, ანუ ხუროთმოძღვარი” და ”სული და როკვა” (1923 წ.) ესეების ორი ტომი ”ნარევი-1” (1924 წ.) და ”ნარევი-2” (1930 წ.), აგრეთვე მრავალი მომცრო წიგნი და ლიტერატურულ-ფილოსოფიური ხასიათის ფრაგმენტები. 1925 წელს ვალერი არჩეულ იქნა საფრანგეთის აკადემიის წევრად, სადაც დაიკავა ანატოლ ფრანსის ადგილი. პოლ ვალერი შედარებულია სპინოზასა და დეკარტთან, რადგან მათი ბიოგრაფიული მსგავსებანი თუ სულიერი სივრცე არაერთ წერტილში ავლენს მსგავსებას და ზოგგან იკვეთება კიდეც. (მისი ცხოვრებაც ხომ გენიალური განდეგილის ცხოვრებაა მათსავით) მას უწოდეს ”ახალი გოეთე”, სერჯო სოლომიმ მასზე დაწერა: ”თანამედროვეობის ყველაზე მაღალი და მნიშვნელოვანი ხმა მე ვალერისგან მესმის”. როდესაც რაინერ მარია რილკემ ვალერის ”ზღვის სასაფლაო” თარგმნა - აღნიშნა, რომ ჭეშმარიტად აღფრთოვანებული, როგორიც იგი ვალერის შემოქმედებითაა ძალზე იშვიათად თუ ყოფილა. რილკე: ”მე მგონია, თავისი ცხოვრების რომელიღაც ეპიზოდში ამ დიდმა პოეტმა დათრგუნა ყოველივე წარმავალი არსებითისა და მარადიულის გულისთვის, -იმდენად ნათელი ჩანს იქ, სადაც სხვები მხოლოდ სიცხადის ხარჯზე თუ აღწევენ სიღრმეს...” ასევე რილკემ აღნიშნა: ”თუ არა ვცდები, ის სწავლობდა მათემატიკას და იმდენად ღრმა და საფუძვლიანი ცოდნა შეიძინა ამ დარგში, რომ სხვა ფრანგ სწავლულებზე ადრე შეეძლო გაეგო და ჩამოეყალიბებინა აინშტაინის მნიშვნელობა”. მასთან მეგობრობდნენ: ანდრე ჟიდი, ანრი ბერგსონი და ალბერტ აინშტაინი, რომელთა დაჟინებითაც მან არაერთი სტატია გამოაქვეყნა. პოლ ვალერი გარდაიცვალა პარიზში 1945 წელს.

Read more »

ლეონარდო ბრუნი

ლეონარდო ბრუნი (იტალ. Leonardo Bruni; დ. 1369– გ. 9 მარტი, 1444)–იტალიელი ჰუმანისტი და ისტორიკოსი. დაიბადა არეცოში, რის გამოც არეტინო შეარქვეს. XIV საუკუნის 80–იან წლებში ბრუნი ფლორენციაში გადმოსახლდა, სადაც მან შესანიშნავი განათლება მიიღო. მისი მსოფლმხედველობის ჩამოყალიბებაში დიდი როლი ითამაშეს ფრანჩესკო პეტრარკამ, კალუჩო სალუტატიმ და სხვ.

1405–1415 წლებში ბრუნი მდივნად მუშაობდა პაპის კურიაში. 1415 წლიდან იგი კვლავ ფლორენციაში დაბრუნდა, რომელიც არასოდეს დაუტოვებია. იმავე წელს მან ფლორენციის რესპუბლიკის მოქალაქეობა მიიღო, ხოლო 1427 წლიდან სიცოცხლის ბოლომდე რესპუბლიკის კანცლერის თანამდებობა ეკავა.

ლეონარდო ბრუნიმ მრავალმხრივი შემოქმედებითი მემკვიდრეობა დატოვა. მან ბერძნულიდან ლათინურ ენაზე თარგმნა პლატონის, არისტოტელეს, პლუტარქეს, ქსენოფონტესა და სხვათა შრომები. მისი მნიშვნელოვანი ნაშრომია „ფლორენციელი ხალხის ისტორია“, რომელიც კომუნის შეკვეთით და
წერა და 1439 წელს დაასრულა. მის კალამსვე ეკუთვნის შრომები:„ ქალაქ ფლორენციის ქება“, „სამხედრო საქმის შესახებ“, „სწორი თარგმანის შესახებ“ და სხვ.

Read more »

ვოლტერი

ვოლტერი (ნამდვილი სახელი ფრანსუა მარი არუე, დ. 21 ნოემბერი, 1694 – გ. 30 მაისი, 1778) – ფრანგი მწერალი, დრამატურგი და ფილოსოფოსი, განმანათლებელი.
ფრანსუა მარი არუე დაიბადა პარიზში, შეძლებული ნოტარიუსის ოჯახში. 1704 წელს შედის იეზუიტთა კოლეჯში. 1711 წელს კი სწავლას განაგრძობს სამართლის სკოლაში. ამავე დროს იგი ხშირი სტუმარია პარიზის სალონების და გამოიჩევა თავისი მახვილგონიერებით. 1717 წელს ლუი XIV -ის მეფობის შესახებ პოლიტიკური სატირის დაწერის გამო აპატიმრებენ. 1718 წელს კომედი ფრანსეზში წარმატებით იდგმება მისი ტრაგედია ოიდიპოსი. ამ პერიოდს უკავშირდება ფსევდონიმის აღებაც. 1726 წელს შევალიე დე როანთან მომხდარი უსიამოვნების გამო ისევ აპატიმრებენ. ბასტილიიდან გამოსვლის შემდეგ ვოლტერი ინგლისში მიემგზავრება, სადაც იგი გაეცნობა ჯონ ლოკისა და ისააკ ნიუტონის თეორიებს და წერს ინგლისურ წერილებს, რომლებშიც გამოთქვამს თავის აღფრთოვანებას ბრიტანული მონარქიით. 1729 წელს ბრუნდება საფრანგეთში, მაგრამ ინგლისური წერილების გამოქვეყნების გამო იძულებული ხდება თავის მეგობარ, მარკიზა დუ შატელესთან პროვინციაში შეაფაროს თავი. ეს დრო მისი ლიტერატურული მოღვაწეობის ყველაზე უხვი პერიოდია. აქვე იწყება მისი მიმოწერა პრუსიის მეფე ფრიდრიხ II-სთან, რომელიც მას ბერლინში მიიპატიჟებს. 1750-1753 წლებში ვოლტერი გერმანიის სამეფო კარზეა, მაგრამ ფრიდრიხ II-სთან უთანხმოების გამო ისევ იძულებულია გაიქცეს. ამჯერად შვეიცარიაში მიემგზავრება. საბოლოოდ, 1759 წელს, ფერნეიში, საფრანგეთისა და შვეიცარიის საზღვართან ახლოს აშენებს ციხე-სიმაგრესა და ეკლესიას და იქვე სახლდება. მალე მას "ფერნეის პატრიარქსაც" შეარქმევენ. მასთან გამუდმებით მოდიან სტუმრად ცნობილი ადამიანები. თავის სოფელს ვოლტერი პატარა ინდუსტრიული წარმოების მოდელად აქცევს სადაც საგრძნობლად გაუმჯობესებულია გლეხთა პირობები. ამ პეროდისთვის იგი იმდენად პოპულარულია რომ პარიზში ძეგლსაც უდგამენ, რომლის გახსნას თავადვე ესწრება. 1746 წელს მას საფრანგეთის აკადემიის დირექტორად ნიშნავენ. ვოლტერი გარდაიცვლება 1778 წელს, 84 წლის ასაკში. 1791 წელს მისი ფერფლი პარიზის პანთეონში გადააქვთ.


ფილოსოფია

ვოლტერმა მრავალი მოაზროვნის გავლენა განიცადა, მაგრამ მათ შორის განსაკუთრებული მნიშვნელობა მონტენს, ლოკსა და ნიუტონს ჰქონდათ. ინგლისური ემპირიზმისა და ფრანგული სინამდვილის ზეგავლენით იგი დეიზმის პოზიციაზე დგება, რომელიც უარყოფს ყოველგვარ დოგრამტურ რელიგიურ ინსტიტუციას. თუმცა იგი საერთოდ რელიგიის წინააღმდეგი არ ყოფილა. რელიგია მას აუცილებლად მიაჩნია საზოგადოების არსებობსათვის, როგორც მასების მორჩილების საშუალება. ღმერთი რომ არ ყოფილიყო ის უნდა გამოგვეგონაო, ამბობდა ვოლტერი. თავის ფილოსოფიურ ლექსიკონში სტატიაში თეისტი ვოლტერს შემოაქვს ღმერთის, როგორც სამყაროს არა არარიდან შემომქმედის, არამედ მომწესრიგებლისა და პირველი ბიძგის მიმცემის გაგება. ყველას შეუძლია თავისებურად სწამდეს ღმერთი, მაგრამ რაღაცნაირი მაინც უნდა სწამდეს. ცხოვრების სახელმძღვანელო მაქსიმა კი არის - "აკეთე სიკეთე"! ეს მოთხოვნა, მეტაფიზიკური სისტემების უარყოფისა და რეალური შრომის პროცესის აპოლოგიასთან ერთად, ვოლტერის ცხოვრებისა და აზროვნების ძირითად პრინციპს წარმოადგენს.
ფილოსოფიური ზღაპრები

ზღაპრების წერა ვოლტერმა 50 წლის ასაკში დაიწყო. მასზე დიდი გავლენა მოახდინა იეზუიტურმა განათლებამ, საიდანაც აიღო სტილის ელეგანტურობა. ინგლისში ყოფნისას გაიცნო სვიფტის შემოქმედება, რომლისგანაც გადმოიღო ფანტაზიისადმი მიდრეკილება და მოგზაურობის სიყვარული. სიუჟეტებისთვის კი უძველეს აღმოსავლელ ავტორებს მიმართავდა, რის გამოც პლაგიატორობაც კი დასწამეს. ზღაპრებში ვოლტერს გამოყენებული აქვს დამცინავი, სხარტი კილო და იმდენად ჩქარი რიტმი, რომ პერსონაჟის უბედურება მკითხველს მღელვარებასაც კი არ განაცდევინებს. ვოლტერის ზღაპრების გამაერთიანებელი რგოლი მისი ფილოსოფიაა, რომელიც მთელი მისი ცხოვრების მანძილზე იცვლებოდა. ზღაპრებში ვოლტერი დასცინის რელიგიებს, ეკლესიის მსახურებს და რელიგიურ ინსტიტუციებს.
ზადიგი ანუ ბედისწერა, 1747
მიკრომეგასი, 1752
კანდიდი ანუ ოპტიმისტი, 1759
მიამიტი, 1767
ბაბილონის პრინცესა, 1768
დრამატურგია

ვოლტერის ბიუსტი, 1778, ჟან ანტუან ჰუდონი

ვოლტერი თავის ლიტერატურულ კარიერას იწყებს 1718 წელს პიესით ოიდიპოსი და ამთავრებს ასევე დრამატული ნაწარმოებით, ირენი, რომლის წარმოდგენაზეც იმყოფებოდა სიკვდილის წინა დღეს. იგი ხშირად თავადვე თამაშობდა თავის პიესებში. ვოლტერი სიცოცხლეში სწორედ დრამატული ნაწარმოებებით გახდა ცნობილი. მასზე დიდი გავლენა მოახდინა შექსპირის თეატრმა, თუმცა ამავდროულად კლასიცისტური ტრადიციის ერთგულიც რჩება. მისი აზრით ინგლისურ თეატრს აკლდა ფრანგული დახვეწილი სტილი, სიწმინდე, რეგულარობა, მაგრამ ამავდროულად ჰქონდა უპირატესობაც - მოქმედება. ამიტომ ვოლტერის ნაწარმოებებში შენარჩუნებულია კლასიცისტური სტილი ,მაგრამ გაძლიერებული, გამრავლებულია მოქმედება, გართულებულია ინტრიგა. იმისათვის, რომ ეფექტი და მაყურებლის თანაგრძნობა გააძლიეროს ვოლტერი ამრავლებს დეკორაციებს, სხვადასხვა ეროვნებების პერსონაჟებს, შემოაქვს ლოკალური ფერი, პათეტიკურობა, და მელოდრამატული ეფექტები და ყოველივე ამით ტრაგედიას აქცევს დრამად. ყველაზე დიდი სკანდალი გამოიწვია მისმა ტრაგედიამ მაჰმუდი, სადაც ადვილი შესაცნობია ცრუ წინასწარმეტყველი და ამის სასფუძველზე რელიგიის კრიტიკა, იქნება ეს ქრისტიანული თუ მაჰმადიანური. ვოლტერს უსაყვედურებენ ქრისტიანობაზე იერიშის მიტანას. ვოლტერმა შექმნა ასევე ნაციონალური ტრაგედია, ადელაიდა დიუ გეკლენი , რაც მართლაც სიახლე იყო.
ოიდიპოსი, 1718
ბრუტუსი, 1730
ზაირი, 1732
მაჰმუდი, 1742
მეროპე, 1743
სემირამისი, 1748
ჩინელი ობოლი, 1755
ირენი, 1778

Read more »

გაიუს სვეტონიუს ტრანკვილუსი

სვეტონიუსის დაბადების ზუსტი ადგილი და თარიღი უცნობია. ცნობილია რომ მისი მამა სვეტონიუს ლეტუსი მონაწილეობას იღებდა ოტონის ბრძოლაში ვიტელიუსის წინააღმდეგ. როგორც ჩანს იგი მხედართა კლასს მიეკუთხვნებოდა. მისი ბაბუა კი იკავებდა რაღაც მცირე პოსტს ტიბერიუსის და კალიგულას კარებზე. ახალგაზრდობაში გაიუსმა მიიღო შესაფერისი განათლება, შემდეგ იგი დაუმეგობრდა გავლენიან სენატორს და ისტორიკოსს პლინიუს უმცროსს. გაიუსის შემდგომი ბიოგრაფია სწორედ მათი მიმოწერიდანაა ცნობილი, რომელმაც დღემდე ფრაგმენტულად მოაღწია.

პლინიუს უმცროსის დახმარებით გაიუსმა აიცილა სამხედრო სამსახური ტრაიანეს დროს და დაინიშნა ტრიბუნად. პლინიუსი ასევე დაეხმარა მას რომის მახლობლად ვილის ყიდვაში. ხოლო იმპერატორ ადრეანეს კანცელარიაში მოეწყო ბიბლიოთეკების ზედამხედველად და შემდეგ "მიმოწერის მრჩევლის" პოსტიც მიიღო, მაგრამ 122 წელს იმპერატორის ბრძანებით იგი დაითხოვეს.

ამის შემდეგ მისი ცხოვრების შესახებ არანაერი ინფორმაცია არ არის. ზოგი ვერსიით იგი ისევ დაუბრუნდა კანცელარიაში სამსახურს, სხვა ვერსიებით კი ცხოვრების ბოლომდე იგი მხოლოდ მწერლობით იყო დაკავებული.

პლინიუსი თავის მიმოწერაში სვეტონიუსს ახასიათებს როგორც არაპრაქტიკულ, დინჯ და ძალიან განათლებულ ადამიანს, რომლისთვისაც ყველაზე მნიშვნელოვანია სიმშვიდეში წიგნებთან მუშაობა. მის მიერ დაწერილი ნაშრომების რაოდენობით თუ ვიმსჯელებთ მან დიდხანს იცხოვრა, ალბათ 140 - 150 წლებამდე.
შემოქმედება [რედაქტირება]

სვეტონიუსის ნაწარმოებებიდან შედარებით სრულად ჩვენამდე მხოლოდ 12 კეისარის ცხოვრებამ მოაღწია. ამ ნაშრომზე ძალიან დიდი დავა იყო წამოწეული, ბევრი მიიჩნევს რომ, როგორც ისტორიკოსი პუბლიუს კორნელიუს ტაციტუსი მასზე უკეთესია, ხოლო როგორც ბიოგრაფი პლუტარქე.

პლუტარქე ფილოსოფოსი და ფსიქოლოგია, ამრიგად იგი თავის ბიოგრაფიებში ცდილობს ჩაწვდეს პიროვნების არსს და მისი ქმედებები ფსიქოლოგიიდან გამომდინარე ახსნას. ტაციტუსი კი ისტორიკოსია, იგი წერს ისტორიულ მოვლენებზე და მხოლოდ ამ მოვლენების კონტექსტში განიხილავს პიროვნებებს. სვეტონიუსი კი იღებს ცალკეულ პიროვნებას, ისტორიული კონტექსტისგან დამოუკიდებლად და ცალცალკე აფასებს მის ყველა თვისებას და საქმიანობას.

სვეტონიუსი როგორც ესეთი ისტორიკოსი არ იყო, მისი ჩვენამდე არ მოღწეული ნაწარმოებების ჩამონათვალით შეგვიძლია ვიმსჯელოთ რომ მას ენციკლოპედიური ხასიათის ინტერესები ჰქონდა და ისტორიის გარდა კიდევ უამრავ თემაზე წერდა, ამრიგად მისი მიზანი იყო არა ზოგადად ისტორიული მოვლენების ასახვა, არამედ კონკრეტული მოვლენების ვიწროდ გაშუქება.
12 კეისარის ცხოვრება [რედაქტირება]

12 კეისარის ცხოვრება არის ჩვენამდე ყველაზე სრულად მოღწეული ნაშრომი. ამ წიგნში აღწერილია იულიუს კეისარიდან დომიციანემდე ყველა იმპერატორის ბიოგრაფია. ხელნაწერის დასაწყისი სამწუხაროდ დაკარგულია, სადაც აღწერილია კეისარის წარმოსვება და დაბადება. სვეტონიუსი თავის ნაშრომში არ იცავს ქრონოლოგიას. ყველა ბიოგრაფია დაყოფილია ოთხ ნაწილად: ძალაუფლების მიღწევამდე, მმართველობა, პირადი ცხოვრება, სიკვდილი და დასაფლავება. პირველ და უკანასკნელ ნაწილში იგი ასე თუ ისე იცავს ქრონოლოგიას, ხოლო მმართველობასა და [პირად ცხოვრებაში იგი მხოლოდ ფაქტების ჩამონათვალს გვაძლევს, რომლებიც მოცემულ პირივნებას ჯერ დადებითან შემდეგ კი უარყოფითად ახასიათებს. იგი არ ცდილობს გააკეთოს ანალიზი, განსჯა მკითხველისთვის არის მინდობილი.
სხვა ნაშრომები [რედაქტირება]

არსებობს კიდევ რიგი ნაშრომებისა რომლებიც ჩვენამდე მხოლოდ მცირე ფრაგმენტების სახით არის შემონახული, ხოლო დაკარგული ნაშრომების შესახებ სხვადასხვა ხსენებებიდან არის ცნობილი. მაგალითად ბიზანტიის ბიბლიოთეკურ ჩამონათვალსი "სუდაში" ჩამოთვლილია ის ნაწარმოებები რამაც ჩვენამდე ვერ მოაღწია.

Read more »

შუმერი - (შუმერულად ki-en-gir) უძველესი ცივილიზაცია მესოპოტამიაში ძვ. წ. VI - ძვ. წ. III ათასწლეულებში. დღეისთვის შუმერული ცივილიზაცია ჩვენთვის ცნობილი უძველესი კულტურაა. სავარაუდოდ სწორედ შუმერებმა მოიგონეს ირიგაცია, ბორბალი და დამწერლობა.შუმერული ქალაქ-სახელმწიფოების წარმოშობა

ადამიანის მიერ სამხრეთ შუამდინარეთის ათვისება დაიწყო ძვ. წ. VI ათასწლეულში. VI - V ათასწლეულებში აქ დასახლებული ტომები უკიდურეს გაჭირვებაში ცხოვრობდნენ, რეგიონში ძალიან ცოტა იყო მიწათმოქმედებისთვის ვარგისი მიწები. მხოლოდ ძვ. წ. IV ათასწლეულისთვის დაიწყეს ტომებმა გაერთიანება და ევფრატის ნაპირებზე ირიგაციული სისტემების შექმნა. საირიგაციო სისტემის შექმნამ გამოიწვია მოსავლის ზრდა და პროდუქციის დაგროვების შესაძლებლობა, რასაც თავის მხრივ მოჰყვა შრომის დიფერენციაცია და მოგვიანებით კლასების ჩამოყალიბება.

დაიწყო ასევე დასახლებების ზრდა და ქალაქების ჩამოყალიბება. ძვ. წ. III ათასწლეულის დასაწყისში დიდ დასახლებებს, სადაც ტაძრებიც იყო, გალავნები შემოარტყეს, ასე წარმოიშვა პირველი ქალაქები. ტაძრები ასრულებდნენ არა მხოლოდ რელიგიური კულტის თაყვანისცემის ფუნქციას, არამედ აქ იყო საზოგადოებრივი ცხოვრების ცენტრი და ინახებოდა მოსავლის მარაგები. დაახლოვებით ძვ. წ. 3000 - ძვ. წ. 2900 წლებში ტაძრების მეურნეობა იმდენად გართულდა, რომ საჭირო გახდა უფრო რთული აღრიცხვის სისტემის შემუშავება, რამაც განაპირობა დამწერლობის შექმნა.

ამ პერიოდისთვის დაარსებული უდიდესი შუმერული ქალაქები იყო: ერიდუ, ნიფური, ქიში, ლაგაში, ურუქი, ური და უმა.
დამწერლობამდელი პერიოდი და დამწერლობის შექმნა

შუმერებმა წერა თიხის ფილებზე ლერწმით დაიწყეს. ყოველი სიმბოლო აღნიშნავდა რაიმე საგანს, ან ამ საგანთან დაკავშირებულ ცნებას. მაგალითად სიმბოლო "ფეხები" ნიშნავდა სიარულს, მოსვლას, მოტანას, დგომას. ამრიგად გრამატიკული ფორმები დამწერლობაში არ აისახებოდა, და ეს თავდაპირველად არც იყო საჭირო, რადგან დოკუმენტებში აისახებოდა მხოლოდ ციფრები და გამოსათვლელი პროდუქტების სიმბოლოები. მხოლოდ ძვ. წ. 2400 წლისთვის მიიღო ლურსმულმა დამწერლობამ ისეთი სახე, რომ მისი მეშვეობით შესაძლებელი გახდა ინფორმაციის სრულყოფილად გადაცემა.

ლურსმული დამწერლობით ფილა

რაც შეეხება ლურსმულ დამწერლობას, თიხის ფილაზე ძალიან რთულია სიმბოლოების ასახვა, ამიტომაც მიიღო დროთა განმავლობასი სიმბოლოებმა ის ფორმა, რომელსაც ლურსმული დამწერლობის სახით ვიცნობთ.

ლურსმული დამწერლობით შექმნილი წარწერების შესწავლამ ცხადყო, რომ ამ პერიოდში სამხრეთ შუამდინარეთში ცხროვრობდა ორი სხვადასხვა ერი, რომლების ორ სრულიად განსხვავებულ ენებზე საუბრობდნენ და წერდნენ, ეს იყო შუმერული ენა და აქადური ენა. შუმერული ენა არ ენათესავება არცერთ ცნობილ ენას, ხოლო აქადური მიეკუთვნება აღმოსავლეთ სემიტურ ენებს. შესაძლოა ამ პერიოდში ცხოვრობდნენ კიდევ სხვაენოვანი ტომები, მაგრამ მათ შესახებ ცნობებმა ჩვენამდე არ მოაღწია.

მესოპოტამიური უძველესი ტექსტები (ძვ. წ. 2900 - ძვ. წ. 2500) დაწერილია მხოლოდ შუმერულ ენაზე. თუმცა ეს არ ნიშნავს რომ აღმოსავლელი სემიტები ამ პერიოდში არ ცხოვრობდნენ შუამდინარეთში, როდესაც ძვ. წ. 2350 წლამდე სამხრეთ მესოპოტამიაში უფრო გავრცელებული იყო შუმერული ენა, ცენტრალურ და ჩრდილო მესოპოტამიაში ჭარბობდნენ სემიტური ენები.

არქეოლოგიურ მასალებზე დაყრდნობით შეგვიძლია ვივარაუდოთ, რომ ამ პერიოდში შუმერებსა და სემიტებს შორის ეთნიკურ ნიადაგზე კონფლიქტები არ ყოფილა, სავარაუდოდ მაშინ ხალხი ასეთი ფართო კატეგორიებით არ ხელმძღვანელობდა, ომობდნენ ერთმანეთში უფრო მცირე ერთეულები, ქალაქები და ტომები. ყველა მესოპოტამიელის თვითდასახელება იყო "შავთავიანი", შუმერულად სანგ-ნგიგა აქადურად ცალმატ-კაქადი.

ვინაიდან იმდროინდელი ისტორია ჩვენთვის უცნობია, ისტორიკოსები ხელმძღვანელობენ არქეოლოგიური პერიოდიზაციით. არქეოლოგები ასხვავებენ დამწერლობამდელ პერიოდს (ძვ. წ. 2900 - ძვ. წ. 2750), რომელიც ორ ქვეპერიოდად იყოფა და ადრეული დინასტიის პერიოდს (ძვ. წ. 2750 - ძვ. წ. 2310), რომელიც სამ ქვეპერიოდად იყოფა.

უნდა აღვნიშნოთ, რომ უძველესი ლურსმული დამწერლობა მთელ სამხრეთ მესოპოტამიაში სრულიად იდენტური იყო, რაც გვაფიქრებინებს, რომ იგი სადღაც ერთ ადგილას შეიქმნა და ეს ადგილი ისეთი მნიშვნელოვანი იყო, რომ მესოპოტამიის სხვა მოსახლეებმაც გადაიღეს იქედან დამწერლობა. სავარაუდოდ, ეს ქალაქ ნიფურში მოხდა. ამ ქალაქში იყო ქალღმერთ ენლილის ტაძარი, რომელსაც ყველა "შავთავიანი" სცემდა თაყვანს, თუმცა ყველა "ნომს" საკუთარი ღმერთი ყავდა. სავარაუდოდ, ნიფური სახელმწიფომდელი შუმერის რელიგიური ცენტრი იყო, ასეთივე დარჩა მოგვიანებითაც, თუმცა იგი არასდროს იყო პოლიტიკური ცენტრი.

Read more »

ჯორჯ ბერნარდ შოუ

დაიბადა : 26.07.1856 წ
გარდაიცვალა : 02.11.1950 წ


ჯორჯ ბერნარდ შოუ (ინგ. George Bernard Shaw, ძველი ირლანდიური გვარი Shaw მართებულად იკითხება როგორც So); (26 ივლისი, 1856, დუბლინი - 2 ნოემბერი, 1950, ეიოტსენტლორენსი) - ირლანდიელი დრამატურგი, ნობელის პრემიის ლაურეატი (1925). დაიბადა ქ. დუბლინში 1856 წლის 26 ივლისს. თავიდან იგი სახლში იღებდა განათლებას, შემდეგ კი კათოლიკურ და პროტესტანტულ სკოლებში სწავლობდა. 16 წლის ასაკში, უძრავი ქონების სააგენტოში კლერკად დაიწყო მუშაობა. ბრიტანულ მუზეუმში შოუ შეხვდა თეატრალურ კრიტიკოსს უილიამ არჩერს, რომელმაც შოუს შესთავაზა თეატრზე წერა და 1886 წელს რეკომენდაცია გაუწია ყოველკვირეულ "ვორლდში". 1885 -1888 წლებში შოუ აქვეყნებს რეცენზიებს "პელ-მელ გაზეთშიც" და მუსიკალურ რეცენზიებს კორნო დი ბასეტოს ფსევდონიმით მასობრივი ტირაჟით გამომავალ ახალ დედაქალაქურ გაზეთ"სტარშიც", ხოლო 1890 წელს ხდება, "ვორლდის" შტატიანი მუსიკალური კრიტიკოსი. წიგნმა იბსენის პიესის "მოჩვენება" დამდგმელის ჯ.თ. გრეინის ინტერესი გამოიწვია და მან შესთავაზა შოუს, შეექმნა პიესა დამოუკიდებელი თეატრისათვის. მან უილიამ არჩერის თანაავტორობით შექმნილი პიესის საფუძველზე დაწერა "ქვრივის სახლები", თავის პირველი ნაწარმოები თეატრისათვის. პიესას თავშეკავებით შეხვდნენ და ორი სპექტაკლის შემდეგ მოხსნეს. შემდგომი ექვსი წლის განმავლობაში შოუ წერს ცხრა სრულმეტრაჟიან და ერთ ერთაქტიან პიესას. მისი მეორე პიესის "გულთამპყრობელის" (1893წ) დადგმა, ვერცერთმა რეჟისორმა ვერ ითავა, ხოლო პიესა "მისის უორენის პროფესია'', რომელშიც პროსტიტუციის თემა იყო წინ წამოწეული, საერთოდ აკრძალეს. "კაცი დაზეკაცი" (1905წ) ერთ-ერთია შოუს ყველაზე იღბლიან პიესათაგან, რომელმაც დიდი წარმატება მოიპოვა კრიტიკოსებსადა მაყურებლებს შორის."მაიორი ბარაბა" (1905წ), სოციალური სატირაა "პიგმალიონში" (1913წ) ავტორი სატირულად დასცინის სოციალურ მანერულობას, რომელიც ხელს უწყობს კლასობრივი განსხვავების გაძლიერებას. შემდგომში ამ პიესის მოტივებზე ალან ჯეი ლერნერმა და ფრედერიკ ლოუმ დაწერეს მიუზიკლი "ჩემი მშვენიერი ლედი" (1956წ).


პირველი მსოფლიო ომის დროს, შოუ აქტიურად იყო დაკავებული პოლიტიკით. 1913 წელს ბეატრისთან და სიდნეი ვებთან ერთად დაარსა რადიკალური ჟურნალი "ნიუ-სტეიტსმენი", რომლის 1914 წლის ნოემბრის ნომერში განთავსებული იყო დიდი ნარკვევი "ომი ჯანსაღი აზროვნების თვალსაზრისით", "უკან მათუსალასთან" (1922წ) შოუს ყველაზე არაეთგვაროვანი და რთული პიესაა, პიესა - დისკუსიის
ტიპიური მაგალითი. ჟანა დარკის კანონიზაციის შემდგომ 1920 წელს შოუ პოულობს ახალ გმირს თავისი ერთადერთი ტრაგედიის "წმინდა იოანასთვის'' (1924წ). 1925 წელს ნობელის პრემია ლიტერატურის დარგში არ გაიცემოდა, ხოლო 1926 წელს მიანიჭეს Bერნარდ შოუს "შემოქმედებისთვის, რომელიც განმსჭვალულია იდეალიზმით და ჰუმანიზმით, ნაპერწკლისმფრქვეველი სატირისთვის რომელიც ხშირად შეხამებულია გამორჩეულ პოეტურ სილამაზესთან." 1928 წელს შოუმ გამოუშვა "ჭკვიანი ქალის სახელმძღვანელო სოციალიზმის და კაპიტალიზმის საკითხებზე".

1943 წელს ცოლის გარდაცვალების შემდეგ შოუ გადადის ლონდონიდან თავის სახლში, ჰერტფორდშირში. 94 წლის ასაკში, მალევე თავისი დაბადების დღის შემდეგ, ბაღში მუშაობისას, იგი წაიქცა და მენჯის ძვალი გაუტყდა.

გარდაიცვალა 1950 წლის 2 ნოემბერს.

Read more »